Οι τραπεζικές συμβάσεις αποτελούν συμβάσεις προσχώρησης, στις οποίες ο καταναλωτής που προσχωρεί βρίσκεται εκ των πραγμάτων σε μειονεκτική θέση έναντι του συμβαλλόμενου με αυτόν πιστωτικού ιδρύματος, καθώς προβαίνει στην κατάρτιση της σύμβασης στερημένος από δυνατότητες ελεύθερης δικαιοπρακτικής αυτοδιάθεσης ως προς τη διαμόρφωση και διατύπωση των Γενικών Όρων Συναλλαγών (ΓΟΣ).

Κατά το άρθρο 02 § 6 ν. 2251/1994 Προστασία των Καταναλωτών αλλά και όπως η § 6 αντικαταστάθηκε με το άρθρο 10 § 24 εδ. β΄ ν. 2741/1999, οι ΓΟΣ, που έχουν ως αποτέλεσμα τη διατάραξη της ισορροπίας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων σε βάρος του καταναλωτή και δεν έχουν αποτελέσει προϊόν διαπραγμάτευσης, απαγορεύονται και είναι άκυροι. Και μάλιστα επέρχεται διατάραξη σημαντική όπως ήδη απαιτεί το ειρημένο άρθρο 2 § 6 μετά την εκ νέου αντικατάσταση της § 6 με το άρθρο 2 § 2 ν. 3587/2007. Η ανωτέρω νομολογία συνεπικουρείται με την υπουργική απόφαση (ΥΑ Ζ1-798, ΦΕΚ Β’ 1353/11.07.2008) η οποία αποτύπωσε συγκεκριμένες περιπτώσεις απαγορευμένων ΓΟΣ. Σε κάθε περίπτωση, καταχρηστικοί είναι κυρίως οι ΓΟΣ που:

1. περιορίζουν τις ανειλημμένες συμβατικές υποχρεώσεις και ευθύνες των προμηθευτών
2. αναστρέφουν το βάρος της απόδειξης σε βάρος του καταναλωτή ή περιορίζουν υπέρμετρα τα αποδεικτικά μέσα
3. επιβάλουν στον καταναλωτή, σε περίπτωση μη εκπλήρωσης της παροχής του, υπέρμετρη οικονομική επιβάρυνση

Επιπλέον, είναι προδήλως παράνομος κάθε ΓΟΣ, ο οποίος αποστερεί ή περιορίζει τον καταναλωτή από το δικαίωμα του να στραφεί κατά του πιστωτικού φορέα για ανάλογη αποζημίωση σε περίπτωση μη εκπλήρωσης ή πλημμελούς εκπλήρωσης της σύμβασης που αφορά στα αγαθά ή τις υπηρεσίες που χρηματοδοτούνται από την πίστωση.